Jakiś czas temu, całkiem spory czas, oglądałam program na kanale Discovery na temat medycyny i chirurgii. W nim powiedziano, że jeszcze około 100 lat temu niemowlęta operowano 'na żywca' bez żadnego znieczulenia, ponieważ twierdzono, że tak małe dzieci nie były w stanie wytworzyć jeszcze tkanek nerwowych na tyle czułych, żeby było możliwe przez nie odczuwanie bólu. Nie pamiętam kiedy oglądałam ten program, ani z którego był roku, ale pamiętam ten fakt o operacjach malutkich dzieci. Było to dla mnie wstrząsające i nie chciałam w ogóle tego przyjąć do wiadomości. Kiedy zobaczyłam książkę Jurgena Thorwalda, Stulecie Chirurgów, wiedziałam, że wcześniej, czy później, ale z pewnością ją przeczytam.
Autor w swojej opowieści po latach rozwijającej się szeroko pojętej chirurgii podróżuje ze swoim bohaterem lekarzem będąc świadkiem wyśmiewania nowych pionierskich pomysłów, czy dosłownie rzeźnickich zabiegów chirurgicznych na ludziach przeprowadzanych, oczywiście, bez znieczulenia.
Ja musiałem na chwilę skierować spojrzenie ku sufitowi, ponieważ obawiałem się, że nie wytrzymam dłużej widoku torturowanego. Chociaż jednak oderwałem oczy od tortury, słyszałem, co się dzieje na arenie.
Dodatkowo do poznania części historii medycyny, zdałam sobie sprawę dlaczego w języku angielskim funkcjonuje słowo operating theatre, na salę operacyjną. W końcu były to duże sale ze sceną w dole z siedzeniami umieszczonymi powyżej, które umożliwiały i potencjalnym lekarzom, studentom, czy po prostu żadnej widoku krwi ciżbie oglądanie operacji. Teatr. A był to teatr iście makabryczny.
Jurgen Thorwald jest naszym przewodnikiem po bólu chorób i chyba jeszcze większym bólu zabiegów chirurgicznych. Czasy bez narkozy, wycinanie kamieni zwykłym zardzewiałym nożem składowanym na stercie innych 'narzędzie chirurgicznych' w składzikach na klepisku. Lekarze przystępujący do operacji w sztywnych od zakrzepłej krwi z poprzednich zabiegów kitlach co najwyżej ocierając o nie swoje przyrządy. Całe to leczenie musiało być koszmarem dla chorego, ale jednak pomimo ewidentnego bólu podczas operacji, chorzy cierpieli tak potwornie, że starali się bez słowa skargi poddawać tym wszystkim zabiegom, licząc, że cierpienie choroby zniknie.
Oczywiście autor, choć może tak się wydawać z mojego dotychczasowego opisu książki, nie napisał horroru przestarzałej chirurgii. Wręcz przeciwnie, pokazał wielu pionierskich lekarzy, którzy nie mogąc pogodzić się z bólem zadawanym swoim pacjentom, wyszukiwali różnorodnych metod, aby im ulżyć. Co więcej, wielu z nich eksperymentowało na sobie, żeby dopracować odpowiednie dawki, na przykład znieczulenia, czy odpowiednią mieszaninę gazów najlepiej nadającą się do usypiania pacjenta. W przeciągu tych króciutkich przecież stu lat wypracowali narkozę, zrozumieli znaczenie czystości podczas zabiegów istotnej dla życia pacjentów, nauczyli się chirurgii plastycznej, czy wycinania organów, bez których człowiek mógł nadal żyć w lepszej kondycji bez negatywnych skutków dla własnego organizmu, aż po odkrycie bakterii i ich zwalczania.
Książka Jurgen Thorwalda to wspaniały 'eye-opener', który jawi nam chirurgię jako niezłą fantastykę, która, dzięki zaangażowaniu wielu niezależnych od siebie wizjonerów, urosła do wielkiej sztuki ratującej ludziom życie w sposób dziś w miarę nieinwazyjny. Zdaję sobie sprawę, że pewnie za x lat ktoś spojrzy na naszą zamierzchłą już wtedy epokę i pomyśli to samo, co my możemy pomyśleć początkach chirurgii teraz 'rany to rzeźnicy są delikatniejsi dla swoich ofiar', ale na chwilę obecną jestem niezmiernie zadowolona, że przyszło mi żyć w dzisiejszych czasach, a nie w czasach eksperymentowania bez znieczulenia.
Bardzo pouczająca książka, ale muszę zaznaczyć, że nie jest to lekka powieść dla ludzi o słabym żołądku. Niektóre opisy operacji naprawdę są wstrząsające, tym bardziej, że są prawdziwe, a najczęstszym dodatkiem do szpitali były brud, ropa i zgnilizna.
Książka bierze udział w wyzwaniu: OPASŁE TOMISKA
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz