czwartek, 31 października 2013

Mariusz Szczygieł - Zrób Sobie Raj

6,5/10



Jestem czechofilem pełnym, wytrawnym, głęboko zaawansowanym. Uwielbiam ludzi, którzy chyba jak nikt inny na świecie opanowali wszelkie sposoby relaksowania się i wykorzystywania każdej chwili czasu na ten okrutny proceder. Jest to kraj ludzi niespieszących się, czas płynie tam zupełnie inaczej niż u nas i nikt na nikogo nie patrzy krzywym okiem, czy wydziera się na cokolwiek, z resztą może i się wydziera, ale jak można się wydzierać w języku, w którym nawet przekleństwa brzmią jak delikatny skecz. Nie, nie piszę tego, żeby ośmieszyć w jakikolwiek sposób ani języka ani ludności, wręcz przeciwnie. Czechofilem jestem najprawdziwszym i nigdy złego słowa nie powiem na tę narodowość. Wiem, zdaję sobie sprawę, że były czasy trudne, dla ludności różnej, wojny, w których wiemy, jak Czesi starali się unikać do bólu każdego konfliktu. Wiadomo, że jak wpadli do nich Niemcy, witali ich z otwartymi rękoma, jak wpadli Sowieci - też, a jak my, czy Amerykanie - to również tak samo. Ale, to właśnie ta mentalność minimalizowania strat poprzez zabawę, miłe przywitanie, czy po prostu relaks  teraz właśnie sprawia, że tak dobrze się tam czuję. Jest to kraj, w którym jest super. Jesteś wierzący - super, jesteś niewierzący - cool, jesteś innego wyznania - rewelacja, a teraz nie mówmy o tych skomplikowanych rzeczach i filozofii i chodźmy na knedliczka okraszonego miłym kufelkiem.
Rozpisałam się głównie na temat mojego uwielbienia do Czechów, a nie o książce. Oczywiście książka do przeczytania, choć więcej tu historii artystycznej czeskiej niż pokazania mentalności i przyjemnego życia obecnego ludności. Niemniej można ją w międzyczasie przeczytać, choć o jakiś punkcik zawyżyłam pewnie ocenę ze względu na temat, a właściwie kraj, o którym książka mówi, z powodów jasno wyżej wymienionych.

wtorek, 29 października 2013

Janet Evanovich - Po Pierwsze Dla Pieniędzy

6,5/10


Po przeczytaniu Legionu, przyszła mi chęć na jakąś lekturę nie do końca mięsistą, przy której nie trzeba zbytnio myśleć, ale można fajnie spędzić czas. Akurat kilka dni temu koleżanka dała mi do przeczytania 2 pierwsze tomy Janet Evanovich. Chodziłam koło nich jak głodny pies wokół miski niepewny, czy może zjeść, czy lepiej poczekać na coś znajomego w środku. W końcu zdecydowałam i dwa dni temu sięgnęłam po Po pierwsze dla pieniędzy.
Autorka opisuje perypetie trzydziestoletniej rozwódki, która, z braku pracy i aktualnych perspektyw na karierę gdziekolwiek, podejmuje pracę jako łowczyni głów. Janet Evanovich świetnie toczy swoją opowieść. Jest autorką zabawną, a wątek kryminalny całkiem przyzwoity.
Postaci są sympatyczne i w swoich wadach i zaletach całkiem ciekawe. 
Jest to bardzo interesująca pozycja z lekkim humorem. Kojarzy mi się ona bezpośrednio z filmami kryminalnymi Zabójcza broń - zabawna o lekkim kryminalnym zabarwieniu. Bardzo sympatycznie umila czas. Na pewno zaraz sięgnę po kolejną część. :)

niedziela, 27 października 2013

Elżbieta Cherezińska - Legion

9.5/10



"Niedobrze jest być trzeźwym wśród pijanych" jak zauważył Jakub w Legionie, a jeszcze gorzej chyba być między młotem a kowadłem, czy, nie daj Bóg, sierpem.
Wspaniała powieść o naszej własnej historii, prawdziwa, bolesna, ale pełna poświęceń i marzeń o wolną Ojczyznę.
Elżbieta Cherezińska w cudowny i przystępny sposób pokazała walkę naszych żołnierzy, nie tylko z wrogiem, wrogami, ale i ze sobą.
Powieść opisuje życie, walkę i śmierć Brygady Świętokrzyskiej poprzedzonej, oczywiście, historią jej tworzenia. Bitwy z oblegającymi Niemcami, a potem najeżdżającymi Sowietami pokazują dolę zwykłego żołnierza i rozterki dowódców. Szczególnie w początkowym etapie wojny, świetnie autorka pokazała chaos, wszechobezwładniający chaos w każdej strukturze życia, nawet wojsku nie było dane go ominąć. Sprzeczne rozkazy, skrzyżowane pragnienia polityczne i ciągle obecny ciemiężca doprowadzały do porozbijania, a nawet wybijania się między sobą ojczystych jednostek wojskowych. Na szczęście Brygada Świętokrzyska zachowała swoją Polskość i dążyła do spójnego celu - wolnej Ojczyzny - okupionej śmiercią, wyrzeczeniami, ranami.
Ale żeby nikogo nie przestraszyć, nie jest to książka o typowej martyrologii wojennej. To powieść, która pokazuje trud, ale i miłe, małe radości, które zdarzają się każdego dnia. To książka, która pomimo trudnego tematu ma w sobie humor i dowcip sytuacyjny. Jedna ze scen, która w kontekście humorystycznym zapadła mi w pamięć (leżący po skoku Dor oczekujący za złamaną na znachora):
Po chwili do domu wszedł starszy mężczyzna w dziwacznej szubie i czapie.
- Pochwalony! - powiedział
A Dor ukłonił się i pokazał:
- To moja noga.
- A to moja! - odpowiedział zaskoczony mężczyzna i klepnął się w udo.
Oczywiście nie gościem nie był znachor :)
Nawet sceny rozbrajania Niemców, bo wojsko polskie często i gęsto bez wsparcia, musiało samo sobie znaleźć i broń i odzież, czasami są opatrzone jednym, krótkim zdaniem, c sprawia, że książki nie czyta się jak nudnej encyklopedii historycznej.
Niemcy mają gęby, nie twarze, i rozkoszują się te gęby chłodem rześkiego poranka. Dziewięć fur. Żółte mundury SA. Jeden, na ostatniej furmance, jest tak szczęśliwy, że dłubie w nosie. Nogi w ślicznych oficerkach dyndają mu wesoło.
Ktoś już sobie te oficerki wypatrzył...
Uważam, że powieść powinna być szeroko czytana. Jest o naszej własnej historii i nie wstydźmy się jej, a raczej wstydźmy, że tak mało o niej wiemy.

sobota, 26 października 2013

Camilla Lackberg - Zamieć śnieżna i woń migdałów

5/10


Lubię czasami sięgnąć po coś z półki kryminalnej pani Lackberg i uważam, że seria jej kryminałów jest naprawdę dobra. Klimat skandynawskiej powieści detektywistycznej jest niesamowity, przenosi czytelnika do pięknego kraju z wojowniczymi zimami, ale ciepłymi ludźmi borykającymi się z różnorodnymi problemami jak my wszyscy.
Wzięłam się za tę książkę z sentymentu do powyższego. Nie jest to zła opowiastka, ale raczej taka historyjka na kilka godzin czytania, do pociągu, w przerwie w pracy, czy po prostu przy braku większej ilości czasu. Sama w sobie nie jest jakimś arcydziełem pisarskim, ot czytadło kryminalne przy herbatce.





czwartek, 24 października 2013

Paullina Simons - Jeździec Miedziany

7/10

W zeszłym roku na wakacje wpadł mi w ręce ten wojenny harlequin. Na początku z pewnymi oporami sięgałam po pierwszy tom. Niestety,  niedojrzałe i kompletnie bezsensowne zachowanie głównej bohaterki trochę zbijało mój entuzjazm. Niemniej, kiedy zaczęło się oblężenie Leningradu książka natychmiast nabrała głębszej treści. Coraz bardziej głodowe racje wydawane rodzinom, dokwaterowywanie ludności, prześladowania, egzekucje, a w tym wszystkim jakaś chęć przeżycia i wiedzenia namiastki normalnego życia to właśnie te elementy, które sprawiają, że książka ożywa i z podrzędnego romansidła z wątkami mocno erotycznymi, żeby nie nazwać ich pornograficznymi, staje się książką opowiadającą o bólu, strachu i przede wszystkim chęci przetrwania.
Jeśli ktoś nie lubi książek o miłości, mimo wszystko polecam przeczytanie jej, choćby właśnie ze względu na życie ludności w tak trudnym okresie jakim była druga wojna światowa. I nie ma tu znaczenia, czy to książka o Rosji i Sowietach, to książka przede wszystkim o ludziach, zwykłych ludziach niszczonych przez ustrój własnego kraju.

środa, 23 października 2013

Mary Roach - Sztywniak. Osobliwe życie nieboszczyków.

6/10


Książka bardzo interesująca, ujmująca życie od jego drugiej strony, czyli właściwie jego braku. Nurtująca głęboko i tak samo głęboko niepokojąca. Dlaczego więc tak niska ocena? 
Po pierwsze nie do końca jestem pewna, w jaki sposób można traktować tę książkę do oceny, jeśli jako częściowo-naukową historię historii ludzkich ciał, to ocena jest jak 'koń, jaki jest, każdy widzi' :)
Książkę czyta się z zainteresowaniem, ale brak w niej, dla mnie, lekkości pióra i polotu. Choć zasiadając do napisania tej notki zastanawiałam się, czy właśnie te wymienione cechy mogą charakteryzować opowieść tego typu. Śmierć jest ostateczna i, w końcu końców, niepodważalna, każdy to wie, ale zwłoki, pomimo tego, że nie są już człowiekiem, są tabu, albo sacrum. A tu autorka pisze czasami z humorem o tym, co się z nimi dzieje, niekoniecznie takiego świętego (choć dla mnie ta dawka humoru jest za mała i jakaś taka bezpłciowa w typie).
Ogólnie uważam, że nie było stratą czasu sięgnięcie po tę książkę, bo w jakiś sposób ona tę ostateczność oswaja, a i do samych zwłok jakby naucza dystansu. Nie jest to typ książki, do której się wraca, ale z pewnością wielu z nas po przeczytaniu jej nabierze innego przekonania, może do własnych ciał, może do organów, które kiedyś mogą komuś pomóc.

wtorek, 22 października 2013

Filary Ziemi

9,5/10

Pierwsze wrażenie to: rany jakie grube tomiszcze. Jedyną wadą tej objętości był, w trakcie czytania fakt, że ciężko jest ją ze sobą gdzieś zabrać. Poza tym ten ogromny tom łyka się w mgnieniu oka, no może w trochę większym mgnieniu ;)
Opowieść snuta jest w czasach średniowiecznej Anglii wokół budowy katedry w jednym z małych miasteczek. Oczywiście, to wszystko to tylko tło do opowieści o władzy, chęci władzy, pożądaniu wpływów, dóbr i panowaniu nad innymi. Wspaniale opisane nastroje tamtych czasów. Pomimo, że nie przepadam za stricte historycznymi książkami, ta wręcz upaja swoim klimatem.
Bohaterowie są spójni i niezwykle szczegółowo wykreowani,  prezentując swoje bogate osobowości. Łatwo ich polubić, czy, w przypadku tych nieprzyjemnych osób, znielubić, żeby nie powiedzieć znienawidzić. 
Możemy cieszyć się opisami rozległych terenów, nie tylko z obszaru Anglii, opisanymi w piękny sposób, szczególnie piękny architektonicznie. Wszelkie budowle, średniowieczne tricki upiększania stanowią fantastyczną pożywkę dla wyobraźni.
Jest to cudownie napisana opowieść, którą polecam każdemu, niezależnie od gatunku, który lubi. Monumentalna, jak sama katedra.

poniedziałek, 21 października 2013

Długa Ziemia

6/10


Terry Pratchett i Stephen Baxter. Sądziłam, że tacy autorzy będą znamieniem troszkę innej książki. Spodziewałam się przede wszystkim wspaniałego mocnego sci-fi okraszonego wybuchowym humorem Pratchetta. Co otrzymałam? Lekką nie do końca ambitną fantastykę z niewieloma zabawnymi elementami. Muszę przyznać, że czułam się raczej rozczarowana, aczkolwiek, kiedy ktoś czyta tę książkę bez pryzmatów autorów to może cieszyć się miłą lekką literaturą z pogranicza nieco naukowej fikcji.
Zachęcający opis książki z tylnej okładki opisujący przenikające się wzajemnie światy z różnych epok został, jak dla mnie, poruszony w sposób tzw. 'po macoszemu'.
Ogólnie nie byłam do końca usatysfakcjonowana treścią, ale spokojnie mogę polecić ją dla początkujących maniaków sci-fi. Jest to w sumie miło czytająca się książka, niezbyt obszerna i wymagająca skupienia. Sądzę, że śmiało można ją polecić do czytania w podróży.

niedziela, 20 października 2013

Klan Niedźwiedzia Jaskiniowego

9/10

Dawno dawno, a nawet bardzo dawno temu natknęłam się na półce na tę właśnie książkę. Ze względu na to, że prawdopodobnie wszystko, co chciałam akurat przeczytać było zajęte, wzięłam ją do domu. Usiadłam wieczorkiem, jak zwykle, do czytania i niemal nie odstąpiłam fotela dopóki nie skończyłam całej. 
Jaki to gatunek? Ciężko mi odpowiedzieć, w różnych miejscach piszą, że fantasy. Jeśli odniesiemy się do niej jako speculative fiction t jak najbardziej, ale osoby lubiące fantasy za magię, przygody i średniowieczny klimat raczej nie znajdą tu źródła radości z czytania.
Jest to książka o czasach bardzo odległych, gdzieś mniej więcej okolice epoki lodowcowej. Klan ciemnoskórych przygarnia ranną chorowicie wyglądającą dziewczynkę, która szybo okazuje się inna - sprytniejsza, skoncentrowana, nader szybko przyswajająca wiedzę. Oczywiście nie jest to mile widziane przez niektórych.
Przygody Ayli urzekły mnie na równi z opisami świata, wierzeń i czynności klanowych. Nie ma co się spodziewać w książce dialogów gdyż ówczesny słownik ludzki nie zawierał rozbudwanego słownictwa, niemniej autorka we wspaniały sposób potrafiła, przypominam, często bez użycia słów, pokazać napięcia między członkami klanu, oczekiwanie, namiętność, wrogość, czy marzenia.
Świetna książka totalnie odrywająca od rzeczywistości i wszechobecnej technologii. Wyciszające opisy przyrody, czy zasadzki na mamuty wspaniale relaksują i odprężają przenosząc nas do kompletnie innego świata.

sobota, 19 października 2013

Miasto Ślepców

8,5/10

Dość rzadko sięgam po Noblistów i książki ‚wielkie’. Może trochę na przekór, nie wiem, zawsze byłam jedną z tych zbuntowanych nie do końca zgadzającą się z regułami i formami przyjętymi. Dla zasady nie lubiłam szkolnych lektur i książek, które, w mniemaniu innych, powinnam była czytać. Na szczęście dla siebie i mojego rozwoju czytelniczego, mam zaufanie do p. Kasi i dzięki niej krok po kroku rozwijam swoje czytelnicze przygody z literaturą wielką w sposób podany mi podstępnie i zawsze z szerokim uśmiechem :)
Miasto ślepców – nie jest to książka, którą przeczytałam ostatnio, minęło już trochę czasu odkąd ją skończyłam, ale akurat dziś przeglądając różne papierzyska zadomowione na moim biurku, trafiłam na kartkę z urywkami powieści, które sobie zapisałam :)
O rany, czy jeszcze ktoś w tych czasach zapisuje sobie cytaty z książek czy pozostałam jedynym z dinozaurów epoki minionej? :) (w razie W, nie musi nikt nic pisać, będę się łudzić, że nie jestem jedyna :))
Jest to książka nietypowa, przynajmniej dla mnie. Autor raczy nas rzadkimi dialogami wplecionymi w opisy sytuacji i myśli postaci. Jest to książka, nie posiadająca bohaterów z ‚imienia i nazwiska’ książka o nikim i każdym. Sposób w jaki autor przedstawił postaci jest dla mnie niesamowity. Występuje tam na przykład pan, który zachorował pierwszy, taksówkarz, dziewczyna w okularach, żona drugiego, czy mały zezowaty chłopiec. Pierwszy raz spotkałam powieść, w której nie było Jadzi, Tomka i Marysi, i strasznie emocjonalnie to na mnie wpłynęło.
Sama książka pokazuje rzeczy straszne. Sama jestem miłośniczką ‚starego’ Koontza. Dobrych horrorów, nie tych bezpłciowych kryminalików teraz pisanych. „Drzwi do grudnia”, czy „Ciemne rzeki serca”, po których przeczytaniu bałam się wstać z łóżka i sprawdzić, czy zamknęłam drzwi do domu zahartowały mnie troszeczkę w odbiorze tekstów ‚strasznych’, paranormalnych i okrutnych wręcz czasami, ale „Miasto ślepców” jest inne. Czytając tę książkę bałam się przeczytać to, co wiedziałam, że nastąpi. Jest to tak trafnie przekazana mentalność ludzka, taka zła mentalność, że czytanie o tym i uświadamianie sobie przy każdej sytuacji, że większość ludzi tak właśnie działa w sytuacjach z goła kryzysowych, stawała się jakby nie do zniesienia. Książka naprawdę świetnie pokazuje ludzkie oblicze, a brak ‚Zosi’ i ‚Franka’ tym bardziej podkreślają, że bohaterowie książki to my sami.

piątek, 18 października 2013

Chmurdalia

9/10


Po książkę Joanny Bator sięgnęłam przypadkowo, a właściwie sięgnięto po części za mnie.
Pewnego dnia odwiedzając naszą bibliotekę przy okazji oddając kilka książek z wciąż niezmniejszającej się kupki 'do przeczytania,' moja wspaniała Kasia zasugerowała mi wzięcie Chmurdalii. Przy czym zaznaczyła, wiedząc jakie książki lubię, że jeśli mi się nie spodoba, to mam nie kończyć i po prostu oddać. Z niejakim powątpiewaniem otworzyłam w domu tę książkę, pomimo stosiku wybranych przeze mnie samą książek czekających grzecznie na swoją kolej, sugerując się słowami: 'jak ci się nie spodoba, oddawaj i się nie przejmuj.' Skrycie pomyślałam, że mi się NIE spodoba i będę mogła z czystym sumieniem zabrać się za inne, a tę oddać, ale mówiąc, że próbowałam. 
Na początku trochę odrzucał mnie fakt, że dialogów w tej książce to ja raczej nie uświadczę, więc i ciężko się będzie czytać, i wolno, i to właśnie będzie jeden z kilku argumentów, które zbiorą się na całość uzasadnionego odrzucenia jej. No cóż, nic bardziej mylnego. :) Już dawno nie trafiłam na tak ciekawą książkę pisaną w takim stylu. Chmurdalię czyta się cudownie, szybko i z wielkim zainteresowaniem. Opowiada ona teoretycznie historię życia Dominiki, a właściwie historie tylu ludzi, że nawet ciężko ich wszystkich wyliczyć, w tym moją i każdego z Was. Niesamowite dla mnie jest to, iż pomimo tylu bohaterów, tylu miejsc i tak rozległego czasu historycznego, który obejmuje Chumrdalia wszystko jest tak jasne jakby czytelnik od zawsze znał losy przedstawionych w niej ludzi. Opowieść snuta jest w sposób gawędziarski, ale nie nudny i dłużący się, a raczej w sposób plotkarski. Nie brzmi to może tak jak chciałabym, ponieważ do ploteczek i plotkowania mi zupełnie nie po drodze, ale to 'plotkowanie' jest tu w pozytywnym znaczeniu, nie nudzi, a wręcz czasami bawi, czasami bardzo zaskakuje. 
Troszkę żałuję, że Chmurdalia była pierwszą książką Joanny Bator, którą przeczytałam, a nie jej pierwsza część Piaskowa Góra, niestety to jedyna część jaką nasza biblioteka posiadała. Jak widać nie przeszkadzało mi to w rozumieniu treści i pozytywnym, a nawet bardzo pozytywnym jej odebraniu.

czwartek, 17 października 2013

Trudi Canavan

 7/10

Łotr, którego teraz obrabiam, jest oczywiście kontynuacją Misji Ambasadora autorki. Zacznę króciutko od Misji, która, jak widać, na tyle mi się spodobała, że sięgnęłam po sequela. Jako zapalona fanka fantastyki nic w tym dziwnego, że Trudi Canavan do mnie przemawia :) Misję Ambasadora czytało się bardzo wygodnie i szybko pomimo dość sporej objętości. Dużo wcześniej przeczytałam cykl Czarnego Maga, który bardzo mi się podobał, może dlatego, ze zaczęłam od Uczennicy Maga, a ogromnie lubię książki o silnych, przebojowych i biorących los w swoje ręce kobietach, może dlatego, że sama jestem kobietą :)
Wracając do wątku głównego, czyli Łotra i Misji Ambasadora uważam, że jest to naprawdę cykl warty przeczytania. Przygody bohaterów, pomimo, że występujących w Czarnym Magu, można przeżywać i cieszyć się nimi bez względu na to, czy czytało się poprzedzający cykl. Nieuniknione są powroty do wątku z cyklu Maga, niemniej są wtrącane w taki sposób, że czytelnik i tak orientuje się szybko w sytuacji. 
Książka jest wielowątkowa, co, dla mnie osobiście, jest wielkim plusem, choć przy tego typu książkach zdarza mi się faworyzować, któryś z wątków i z mniejszą chęcią czytać o innych. Tutaj ten przypadek nie ma zastosowania, na szczęście. wszystkie z nich czytam z równym zainteresowaniem. Sytuacje, w których zdarza się bohaterom brać udział są realne i często ukazują ludzkie odczucia - złość, zazdrość, czy w drugą stronę - miłość, nie zawsze tą oczywistą.
To naprawdę, kolokwialnie mówiąc, fajna książka do poduszki. Odpowiednio gruba, żeby nie skończyło się na jednym wieczorze czytania i na tyle ciekawa, żeby tak objętościowo sporej książki nie odłożyć zbyt wcześnie.

wtorek, 15 października 2013

Deszczowy dzień

W taki właśnie dzień najbardziej ze wszystkiego chciałoby się zasiąść do lektury.
Ze względu na to, że mam aktualnie dwie książki w trakcie czytania, do Legionu zasiądę dopiero w piątek, natomiast nie zamierzam czekać z pisaniem aż do jego przeczytania. W związku z tym chciałabym napisać coś o książce, która ostatnio wywarła na mnie spore wrażenie.


 8,5/10 - stanowczo
Jestem miłośniczką szczególnie książek fantasy, do sci-fi odnosiłam się z niejakim dystansem. Po przeczytaniu kilku bardzo pochlebnych opinii na temat Gry postanowiłam po nią sięgnąć.
To był stanowczo dobry ruch. Książka mnie zachwyciła postaciami, sposobem pisania i koncepcją.
Książkę czytałam już dość dawno, więc nie będę teraz na siłę opowiadać o jej treści, co pewnie zrobiłabym pisząc recenzję "na świeżo", tutaj skupię się raczej na moim odbiorze książki. Świat wykreowany przez autora, problemy tegoż, zachwyty i porażki młodego bohatera przemawiają w bardzo sugestywny sposób do czytelnika. Świat tu przedstawiony jest głównie światem zamkniętym na niewielkiej przestrzeni. Wszyscy wiemy, co dzieje się z ludźmi zamkniętymi dłuższy czas ze sobą, a czy to samo dzieje się z dziećmi, bo przecież głównymi postaciami tu są jeszcze dzieci, nad wyraz inteligentne, przebiegłe, nawet genialne, ale wciąż dzieci. Wszystkie kłamstwa, czy półprawdy, jeśli takie istnieją, zmuszają czytelnika do refleksji nad manipulacją i naszą wolną wolą.
Bardzo wszystkim polecam, nawet jeśli niespecjalnie interesują się gatunkiem z pewnością warto po nią sięgnąć. Nie trzeba się bać dziwnych neo-naukowych teorii świata z sci-fi, pod tym względem to dość lekki typ tego gatunku.

Z herbatką pod kocykiem

Witam :)

Z herbatką i pod kocykiem najczęściej czytam. Czytam dużo i namiętnie i nie przywiązuję się do żadnego gatunku, choć najbliżej mi do fantasy i sci-fi.
Kiedyś próbowałam pisać bloga, ale niestety w roztargnieniu moim ogólnym zapomniałam hasła, nie potrafiłam go odtworzyć i tak blog umarł śmiercią z porzucenia i samotności. W sumie trochę mi przykro z tego powodu, ponieważ dobrze mi się go pisało, ale cóż, jak widać przypadki chodzą po ludziach.
Nazwa mojego bloga jest nierozerwalnie złączona z DKK Trzecie piętro po prawej, do którego roszczę sobie zaszczyt należeć i udzielać się w nim. Jak się można domyślić mój blog będzie
o książkach, dla książek, przez książki itp. co nie znaczy wcale, że nie przemycę tutaj czegoś zgoła innego tematycznie :)

Z racji wczorajszego Dnia Edukacji Narodowej, tak, tak jestem nauczycielką ;), otrzymałam od mojej przewspaniałej klasy (pozdrawiam serdecznie, buziaki dla wszystkich) otrzymałam genialną książkę, którą właśnie zamierzam nadgryźć.

 Pozdrawiam :)











PS. Druga próba, ponieważ przy pierwszym poście, google oznajmiło, że mój adres został skasowany i nie mogę się dostać do bloga ;/
Czy tylko ja miewam takie przypadki?
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...